Pas nu hij weer beter is durf ik er ov er te schrijven.
Sipke zijn verstandskiezen stonden dwars in zijn kaak waardoor ze dus al groeiende de naastlggende kiezen aan de kant wilden duwen. Dat dit niet wilde lukken lijkt me logisch maar de pijn die dit met zich meebracht was niet te harden. Eruit dus met die kiezen! Eerst de ene, wat hem behoorlijk pijn deed maar al snel weer op de been was. Beetje paracetamol en Ibiprufen en de zaak was bekeken. Nee dan de volgende… De dag nadat de kies was verwijderd belde ik hem om iets heel anders te vragen en bleek dat ik helemaal was vergeten dat hij weer naar de kaakchirurg moest. Schande dat je dat als moeder vergeten kan. Na de nodige excuses te hebben aangeboden vroeg ik hoe het met hem ging en het ging eigenlijk fantastisch. He, gelukkig. Nee, dan de volgende dag…… Na een slapeloze nacht was hij terug gegaan naar de kaakchirurg met zo verschrikkelijk veel pijn dat het niet was uit te houden. De plek waar de kies had gezeten werd schoongespoeld en hoera, het ging beter. De zaterdag daarna gingen we lekker met z´n drieeen pannenkoeken eten en ik zag al aan zijn gezicht dat het weer mis was. De pannenkoek wel op kunnen eten maar wel letterlijk en figuurlijk als een boer met kiespijn.
De maandag daarna weer naar de kaakchirurg. Weer schoongespoeld. Daarna ging het gelukkig eindelijk echt beter. Anderhalve week pijn in je mond. Stel het je even voor. Pijn is vreselijk. Of het nu in je mond is of been, arm of waar dan ook. Gezondheid is een groot goed en we zijn ons er niet altijd bewust van. Koesteren dus als je gewoon alle dagen kunt doen wat je wilt doen, als je lijf gewoon meewerkt.
) en ongetwijfeld zullen de handjes de bewegingen naar het mondje maken en ook zogenaamd “rook” gaan uitblazen. Zijn eigen papa die een verwoed gamer is en onderuit op de bank met de joystick de enge mannen achtervolgt. In een onbewaakt ongeblik zullen de kleine handjes ook die joystick te pakken krijgen en zie: ook hij kan zogenaamd gamen. Gelukkig, gelukkig is het nu nog maar een kleine man. Die wel bij teveel knuffelen duidelijk laat merken dat hij een man is en zich afzet tegen die oma die maar steeds wil knuffelen met die zachte wangetjes. Oh, wat heeft hij al een eigen wil. Maar als oma fluit en zegt: “waar zijn de vogeltjes”? dan breekt de lach op die kleine bollewangehapsnoet door en is hij weer even helemaal “Oma’s kleine poppedijn”.