Month: September 2010

Vannacht heerlijk geslapen in onze master bedroom. We worden ‘s ochtends pas wakker van de wekker. Nadat we zijn opgestaan en gedoucht, gaan we eerst een sigaretje roken op de rookplek bij de rivier. Hier staat een bankje onder de boom en heb je een mooi uitzicht op de rivier. Het waait vanmorgen wel heel hard en het is zelfs fris.

Om 9 uur moeten we de fietsen ophalen en we besluiten te gaan lopen. Onderweg komen we langs een eetcafe waar we ontbijten. We nemen pannekoeken als ontbijt en dit smaakt heerlijk. Het is alleen wel weer veel. We vervolgen onze weg naar de fietsshop en zien dan een brug. Volgens Sipke houdt hier de stoep op, dus we nemen de shuttle bus. Het blijkt uiteindelijk geen brug te zijn en we hadden dus gewoon verder kunnen lopen. Maar ja, hebben we gelijk de shuttle bus uitgeprobeerd. Na ongeveer een halve minuut kunnen we weer uitstappen en moeten we nog iets teruglopen voor de fietsshop.

We halen onze fietsen op en beginnen te fietsen naar het begin van Zionpark.

Als we hier aankomen gaan we het park in en fietsen de route. Deze route duurt maar een kwartier, maar daarna kunnen we helemaal omhoog fietsen. Zo, dit is wel kuitentraining. Sipke is het wel gewend om omhoog te fietsen, maar ik ben alleen de viaducten in Amersfoort gewend en vind dat al een hele opgave.

Maar goed, het lukt allemaal. Ondertussen is het al wel een stuk warmer geworden en kunnen we onze jasjes uitdoen. Onderweg spotten we een paar hertjes en gaan stil staan om een foto te maken.

Na 2 uur fietsen komen we bij Weeping Rock. Dit moeten we gaan bezichtigen volgens de hoteleigenaar, dus we zetten onze fietsen op slot en beginnen te lopen. Eerst zien we alweer hertjes en moeten we dus nog een foto maken. Hierna vervolgen we de looproute en moeten we een aardig stukje steil omhoog. Ja, alweer kuitentraining. Zodra we boven zijn is het een prachtig gezicht. Je ziet echt een rots die huilt. Er stroomt redelijk wat water vanaf de rots en we gaan eronder staan. Dan kijk je naar het water wat eraf valt. Dit is een erg rustig plekje waar iedereen alleen maar geniet.

Teruggekomen staan onze fietsen er gelukkig nog en besluiten we terug naar beneden te fietsen. Dit gaat in ieder geval een stuk sneller dan omhoog. Rond 1 uur leveren we onze fietsen weer in en hebben we een heerlijke ochtend gehad.

Het is nu wel een heel stuk warmer en we nemen de shuttle bus terug naar ons hotel. Omdat het zo warm is gaan we voor het eerst deze vakantie een paar uurtjes het zwembad in. Het is hier erg rustig en we maken een praatje met een Amerikaanse dame. Na een paar uur vinden we het genoeg en gaan we ons omkleden voor de volgende wandeling.

We nemen weer de shuttle bus en gaan naar de laatste stop in het park. Hiervandaan lopen we een erg mooie route langs de rivier. Onderweg spotten we hier aardig wat eekhoorntjes.

Wanneer we teruggaan met de shuttle bus komen we nog meer herten tegen en ook loslopende kalkoenen.

Na deze inspanning zijn we toch wel erg moe en hongerig. We gaan eerst maar eens wat eten. We besluiten bij The Spotted Dog te gaan eten en er is hier een wachtrij. Dan zal het eten wel goed zijn denken we en we wachten tot er een plekje is. We gaan hier voor het driegangen menu en genieten van het eten. Na het eten lopen we terug naar het hotel om alle extra calorieen eraf te lopen : )

Vanochtend rijden we eerst naar Horseshoe Bend. Dit een een bocht in de Colorado rivier. Het is makkelijk te vinden en wanneer we aankomen is het al behoorlijk druk. Gelukkig is het nog vroeg waardoor het niet zo warm is. We moeten ongeveer 1 km lopen om hier te komen. We lopen over een zandpad wat eerst omhoog gaat en dan naar beneden. Als we er eindelijk zijn gaat Sipke naar de rand om dit verschijnsel te bewonderen. Hij maakt een paar mooie foto’s. Ikzelf blijf ietsje bij de rand vandaan en ga iets hoger staan waardoor ik het ook kan bekijken. Het is inderdaad een erg mooi gezicht en we zijn blij dat we hier nog even een stop hebben gemaakt.

Hierna rijden we verder, want we gaan vandaag naar Springdale. Aangezien dit in Utah ligt, is het daar weer een uur later. We gaan op weg en rijden eerst een stuk door Page. Daarna slaan we af en zien we weer een andere omgeving. Hier wordt het een stuk groener. Voor mij is het op dit moment ook een stuk platter, maar helaas, hier komt snel weer een einde aan. Als ik de vorige ritten al een achtbaan vond lijken, dan is dit nog erger. We rijden langs hele mooie rotsen die roze en wit zijn gekleurd. Op een gegeven moment gaan we weer een stuk de bergen in. Springdale ligt echter lager waardoor we ook weer moeten dalen en deze weg is soms erg steil naar beneden.

In het dorpje Kanab stoppen we om te lunchen. Hier komen we twee Nederlanders tegen die we al twee keer eerder tegen zijn gekomen. Dit is wel heel toevallig en waarschijnlijk gaan we ze nog wel vaker tegenkomen. Ze rijden nl. een stukje dezelfde route als ons. We lunchen bij de Subway waar ook de politie aan het lunchen is. Hier voelen we ons gelijk erg veilig. Onderweg hiernaar toe hebben we de politie ook al weer iemand van de weg zien halen. Dit gaat wel iets anders dan bij ons. Ze doen hier gelijk de zwaailichten aan.

Na de lunch gaan we verder en willen we een stop maken bij de zandduinen. Deze zouden roze, rood en wit zijn. We zien het bordje, maar zien te laat dat we dan gelijk rechts moeten, dus dat wordt omkeren.

Na het omkeren rijden we de weg op naar deze duinen. Dit is een iets slechtere weg die omhoog en omlaag gaat. Blijft leuk deze achtbaa, maar niet heus. Sipke daarentegen vindt deze wegen geweldig. Na een aantal kilometer zien we nog steeds niets en vragen we ons af of dit wel goed is. Gelukkig zien we dan toch uiteindelijk weer een bordje dat we nog ongeveer 10 kilometer verder moeten. Nou, we zijn benieuwd. En ja hoor, we vinden het. We betalen weer een keer entree, want het is geen nationaal park en we lopen naar het uitzichtpunt. Erg mooi, maar we zien gewone duinen en dus geen gekleurde.

Een beetje teleurgesteld gaan we weer op pad naar de highway. Het is wel een mooie route hier en we zien weer erg veel groen.

Rond 2 uur ‘s middags komen we dan bij Zion. Hier moeten we weer een berg af en hoop ik dat het zometeen iets vlakker wordt. Helaas, verkeerd gedacht. We rijden het park in en moeten wachten voor de tunnel. Er zijn nl. wegwerkzaamheden. Als we eindelijk de tunnel ingaan, is het erg donker hier en gaan we weer dalen. Als we uit de tunnel komen, krijgen we een aantal haarspeldbochten. Het uitzicht is echt geweldig, maar het angstzweet breekt me uit. Gelukkig vindt Sipke het absoluut niet eng om hier te rijden en komen we heelhuids beneden aan. We zien ons hotel al en parkeren de auto.

Bij het inchecken verteld de eigenaar ons dat hij ons een upgrade kan geven. Wij denken alweer: Ja dat is leuk, maar wat kost dat extra? (ja, we blijven Nederlanders)

Dit blijkt niets extra te kosten, aangezien er mensen zijn geweest die de kamer voor 5 nachten hadden geboekt en niet zijn komen opdagen. We krijgen deze betere kamer allebei de nachten en zijn benieuwd wat voor upgrade dit is. Nou bij binnenkomst worden we helemaal overdonderd. We zouden een kamer krijgen welke al behoorlijk groot is, nl. 45 m2, maar deze is dubbel zo groot!!!

Bij binnenkomst hebben we rechts de badkamer met een toilet, douche en wastafel welke al erg mooi is. Als we verder de hal inlopen komen we bij de eettafel en de keuken. Verder is er een woonkamer met bank, stoelen en een grote tv. Hiervandaan zien we de slaapkamer al met een kingsize bed en nog eens een grote tv. Wij denken dat dit het is, maar nee hoor. De eigenaar leidt ons verder rond en vanuit de slaapkamer komen we in een ruimte met weer een wastafel en een kast.. Nog een deur verder komen we in de grote badkamer met nogeens een wastafel, een bubbelbad, een douche met aan allebei de kanten een douche kop en nog een toilet.

Jeetje, dit ga je niet menen. De eigenaar verteld dat zijn dochter hier vorige week heeft gelogeerd en dat dit goed is bevallen. Nou dat kunnen we wel begrijpen. Daarnaast hebben we ook nog een groot balkon met 2 zitjes. Dit is echt niet meer normaal. Het blijkt dat dit de king master suite is. Hij verteld Sipke uiteindelijk dat als deze kamers onbezet blijven hij meestal een jong stel zoals ons deze kamer geeft, aangezien hij wel verwacht dat wij dit kunnen waarderen. En of wij dit kunnen waarderen. We zijn de hele avond overdonderd door deze grote kamer (het lijkt wel een appartement), maar wel ongelooflijk blij want dit is erg leuk. We kunnen elkaar zelfs kwijtraken in deze kamer : )

Het uitzicht vanuit onze kamer is de virgin river en het is een heerlijk kabbelende rivier. Heerlijk rustgevend hier, dus we verwachten dat we ons wel kunnen vermaken deze paar dagen.

‘s Avonds gaan we op aanraden van de eigenaar eten bij Oscars. We kunnen hier lekker eten en gezellig buiten zitten. Het blijft ‘s avonds ook nog warm. We besluiten na het eten een toetje te bestellen en dit te delen. We bestellen een brownie sundae. Dit zijn warme brownies met ijs en slagroom. Als de ober ermee aankomt, schieten we in de lach. Wat zijn wij blij dat we er maar 1 hebben besteld. Het is net een ijsbergje en met z’n 2en kunnen we het net op.

Na het eten rijden we terug naar ons hotel om ons voor te bereiden op morgen. We gaan dan ‘s ochtends fietsen en ‘s middags willen we nog een wandeling maken.

Gisteren lekker uitgerust. Gisteravond hebben we een leuke film gekeken en eindelijk weer eens iets later naar bed gegaan. Wel wat blauwe plekken van het paardrijden, maar ja dat komt ervan als je niet gewend bent aan paardrijden.

Vanochtend pas om half acht op. Dit was gewoon uitslapen voor ons : ) Na het douchen heb ik alleen nogal last van mijn hals en van mijn wang. Deze blijken aardig rood te zijn en het lijkt erop dat dit verbrand is en aan het vervellen is. Vraag me niet hoe dit kan, maar ja het is nu eenmaal zo. Voorlopig maar even geen dagcreme of wat dan ook gebruiken.

Nadat we ontbijt hebben gehaald, muffins en sinaasappelsap, gaan we op pad naar Page. We rijden over een mooie weg met allerlei rotsformaties. Af en toe is het net een achtbaan, de weg gaat omhoog om daarna weer een stuk omlaag te gaan.

Als we in Arizona aankomen, zien we een heel ander gebied. Hier is het vooral groen en minder rotsen. We komen wilde paarden tegen en zien een paar koeien op de weg lopen.

Rond half 1 komen we aan in Page. Hier is het weer een uur vroeger, dus het is nu pas half 12. We zien in de verte Lake Powell liggen wat een erg mooi uitzicht is. Zodra we bij de Glen Canyon Dam aankomen, stoppen we langs de weg. Hier kunnen we een stukje lopen en zien hoe groot deze dam is. Het leuke is dat aan de ene kant je het meer hebt met de dam en aan de andere kant stroomt een heel klein riviertje en is het vooral droog.

We rijden eerst naar ons resort toe waar we overnachten. Hier kunnen we pas om drie uur inchecken, dus gaan we eerst naar de Wall mart. Wat is dit groot. Je moet je voorstellen dat je de Albert Heijn, de karwei, de hema, de scapino, BCC, een kledingzaak en nog een paar winkels in 1 gebouw hebt. We lopen hier een tijdje rond en kopen uiteindelijk een sjaaltje voor mijn hals, zodat deze niet in de zon komt. Nu eerst iets eten. Gisteren hebben we ongeveer 20 keer de reclame gezien van de Taco Bell, dus willen we hier gaan eten. Sipke beweert dat er hier 1 zit, dus we gaan op zoek. Na 10 minuten rijden keren we maar om, want we hebben hem nog niet gevonden. We rijden de stad weer in en zien uiteindelijk toch een bord van Taco Bell, maar helaas nog steeds niet kunnen vinden. We zijn het zat en gaan dan maar eten bij McDonald’s. Deze is tenminste makkelijk te vinden. Na onze lunch rijden we door naar Antelope Canyon. Hier boeken we een excursie en we hebben geluk. De volgende vertrekt over 10 minuten.

Om 2 uur stappen we in een soort safari jeep. We moeten ongeveer 5 kilometer over een zandpad, wat nogal hobbelig kan zijn. Nou en of het hobbelig is. Gelukkig hoeven we verder niet de hoogte in. Aangekomen bij Antelope Canyon vertelt onze gids eerst iets over het ontstaan van deze canyon. Daarna gaan we naar binnen. De canyon is ongeveer 400 meter lang. De gids stopt op elke plek om ons te laten zien hoe je de mooiste foto kan maken. Dit moet je eigenlijk met eigen ogen zien. De canyon is nogal smal en je kunt een heel stuk omhoog kijken. Op het hoogste punt is de canyon 40 meter hoog. Met het zonlicht wat hier naar binnen valt is dit een uniek gezicht.

Onze gids maakt voor iedereen een aantal mooie foto’s en na anderhalf uur is het tijd om weer terug te gaan. Sipke ziet nog een hagedisje wat hij snel op de foto kan zetten en dan gaan we weer hobbelend terug.

We rijden terug naar het resort waar we nu kunnen inchecken. Dit is echt een groot resort wat nogal een verandering is na ons heerlijke hotel in het echte westen. De kamer is wel weer lekker groot en we hebben weer 2 queen size bedden net zoals in Bluff. (kunnen we weer gezellig apart slapen, want zo’n bed is toch net een beetje te klein om met zijn 2en te slapen. Of wij hebben gewoon allebei teveel ruimte nodig)

Rond 6 uur gaan we rondlopen op het resort en op zoek naar de pizzeria die ze hier hebben. Het rondlopen hier is erg leuk. Je hebt een heel mooi uitzicht op Lake Powell en op de haven.

Aangekomen bij de pizzeria blijkt dat je in de rij moet staan om te bestellen. Ze hebben 1 iemand voor de bestelling, 1 kok en 1 serveerster, dus het duurt ongeveer een half uur voor je iets kan bestellen. Als we besteld hebben gaan we buiten zitten en wachten op ons eten Dit komt gelukkig redelijk snel. We hebben allebei een pizza besteld in de maat small en dit is maar goed ook. Deze is groot genoeg voor ons. Het is wel een kant en klare pizza, maar ach ons hoor je niet klagen.

Na het eten lopen we terug naar onze kamer en gaan we eerst nog op een bankje zitten genieten van het uitzicht. We zien hier nog een vallende ster en verder weer een mooie sterrenhemel. De grote beer zien we ook, alleen de kleine beer kunnen we niet vinden in de sterren.

Vanavond weer op tijd naar bed, want morgen willen we eerst naar Horseshoe bend rijden voordat we doorgaan naar Zion.

Vandaag rijden we om half acht naar Monument Valley. Het is al aardig lekker weer. We gaan deze keer via een andere weg waar we weer ongelooflijk mooie rotsformaties tegen komen. In de verte zien we Monument Valley liggen. De wegen zijn hier wel vreemder dan in Nederland. Soms ga je steil omhoog en zie je de weg niet meer. De volgende weg daal je weer 8%. Voor mensen met hoogtevrees is dit toch wel eng, maar ja ik zal mijn angsten toch moeten doorstaan om ergens te komen.

Eenmaal aangekomen in Monument Valley gaan we naar de tours. We geven onze voucher af en kunnen dan nog een kwartiertje lopen naar de stallen. Hier dienen we een formulier te tekenen dat alles op eigen risico is. Oke, wat kan er allemaal gebeuren?

Er worden voor ons 2 beginnerspaarden gezadeld en dan kunnen we in het zadel klimmen. Ik vind het nu al doodeng en ga het liefst gelijk er van af, maar Sipke haalt me over om het te proberen.

En daar gaan we. We gaan eerst een stukje naar beneden om in de vallei te komen. Eenmaal in de vallei ontspan ik een beetje en vind ik het wel leuk. Sipke vindt het al helemaal geweldig en filmt een stukje. De vallei blijkt toch niet helemaal plat te zijn (Dat is dus weer een verkeerde gedachte van me) en we gaan heuveltjes op en af. Het paard van Sipke gaat ondertussen langs een boom waardoor Sipke bijna half in de boom ligt.

Als we een heuvel opgaan met een stukje “afgrond” naast ons, gaat mijn paard een stukje van het pad af. Nu staat het huilen me toch echt nader dan het lachen en durf ik niet meer. Gelukkig is de gids zo aardig om mijn paard, met mij erop, mee te nemen op sleeptouw. Hierdoor vind ik het minder eng.

Bij de rustplaats aangekomen ben ik blij dat ik even af kan stappen. Hier staan we bij een steen die glinstert in de zon. Dit blijkt onyx in de steen te zijn. Na wat te drinken stappen we weer op het paard (ik ga weer mee op sleeptouw) en dan rijden we over een rotsige ondergrond. Ik blijf bang dat het paard met mij erop valt, maar ik kan wel meer genieten. Het lijkt alsof we helemaal alleen zijn in deze vallei. We komen langs de “Mittens”. Deze rotsen zijn zo genoemd, omdat ze lijken op wanten. Als we een stukje recht lopen gaan we ook nog eens in draf. Ben ik net een beetje aan het genieten, gaan we dit doen… Gelukkig doet de gids dit af en toe en uiteindelijk kan ik het wel waarderen en ontspan ik. Sipke zijn paard blijft een beetje achterop waardoor Sipke besluit om ook af en toe in draf te gaan. Het gaat hem toch allemaal wat beter af dan mij.

Na een uur en drie kwartier gaan we richting de stallen. Nog 1 obstakel, we moeten hiervoor redelijk omhoog. We nemen een pad waar rechts de “afgrond” is, dus ik blijf gewoon naar links kijken. Bij de stallen aangekomen ben ik blij dat ik weer kan afstappen.

Al met al is dit een geweldige ervaring die je niet wilt missen. Sipke heeft er ontzettend van genoten en ik de helft van de rit ook wel, vooral de platte gedeeltes. We hebben de vallei op zijn mooist gezien waar je anders niet kan komen.

Onze gids besluiten we een fooi te geven. We hebben het geluk gehad dat we een redelijk jonge vent hadden die ons de vallei heeft laten zien en ons echt een tour heeft gegeven. Als we afscheid van hem nemen, krijgen we nog een sigaret van hem van het indianenmerk. Deze kun je hier niet kopen, maar kunnen we dus wel proberen.

Na een kwartiertje lopen komen we weer bij de parkeerplaats. We besluiten om hier te gaan lunchen. Het is lekker eten en je hebt een geweldig uitzicht over de vallei. Na de lunch rijden we terug naar ons hotel om de rest van de middag te relaxen.

Vanochtend is het dan zover. We gaan met de helikopter over de Grand Canyon.

We zijn benieuwd hoe we dit gaan vinden. Sipke heeft namellijk vliegangst en ik heb hoogtevrees. Om kwart over acht zijn we bij het vliegveld. Hier melden we ons en moeten we op de weegschaal. Zodoende kunnen ze de helikopter optimaal laten vliegen met het juiste gewicht. Nu dienen we nog een safety video te kijken en daarna moeten we wachten.

Om half negen worden we al opgeroepen, een half uur vroeger dan gepland. We lopen achter de begeleider aan en voor de helikopter maken ze een foto van ons. We zijn nu toch wel aardig benauwd. In de helikopter mag ik gelukkig in het midden zitten, dus dit scheelt al iets. Sipke zit aan de zijkant zodat hij de beste foto’s kan nemen.

En dan is het zover, we gaan opstijgen. We beginnen onze vlucht over bomen en dat is nog niet zo eng. In de verte zien we de Grand Canyon al. Er begint een spannend muziekje en dan dalen we echt af in de canyon. Dit wordt toch wel een beetje eng. Mijn hoogtevrees is hier niet zo erg, maar zo’n helikopter schudt toch een beetje. In de canyon vliegen we ongeveer een kwartiertje en dit levert spectaculaire beelden op. Zo zie je hoe groot het eigenlijk is. Als de helikopter gaat draaien wordt iedereen toch een beetje angstig, maar gelukkig gaat alles goed. We zien ook nog de Colorado rivier wat echt maar een klein stroompje is vanaf deze hoogte. Uiteindelijk zijn we toch wel blij als we weer uit de canyon gaan en boven de bomen komen. Nu nog een stukje en dan gaan we weer landen. Doodeng, maar een geweldige ervaring rijker.

Bij de uitgang kopen we nog onze souvenirfoto en dan kunnen we op naar Bluff.

Voor onze route moeten we weer het Grand Canyon park inrijden en via de oostzijde eruit. Wat is dit park groot. Ik heb het gevoel dat we hier nooit uitkomen en het ergste is dat je via de oostzijde  dichtbij de rand rijdt. Natuurlijk niet ontzettend dichtbij, maar voor mij al erg beangstigend. Ik maak van dit stuk dus verder ook geen foto’s en kijk vooral naar de kaart om te zien of we er al bijna uit zijn. Gelukkig naderen we de uitgang en gaan we naar beneden rijden. We maken een tussenstop in Cameron waar het lekker weer is, maar wel hard waait. Net zoals in de canyon gisteren. We naderen nu echt indianenland en we zien veel zand.

We rijden uiteindelijk langs allerlei rotsformaties wat een prachtig gezicht is. Het is hier niet helemaal verlaten, maar de dorpjes waar we doorheen rijden zijn wel heel klein. Na een aantal uren rijden we Utah binnen. Het is nu nog maar een paar kilometer naar Bluff. Om hier te komen zien we opeens een ontzettend steile weg naar boven. Dit is erg vreemd, maar als je de weg rijdt merk je er eigenlijk niets van. We zijn wel benieuwd hoe groot Bluff is, want we zien eigenlijk nog steeds geen dorp.

Als we dan eindelijk Bluff inrijden, is ons hotel gelijk aan de weg. Een echt houten hotel met ontzettend mooie kamers en een veranda buiten waar we heerlijk kunnen zitten. We besluiten hier even uit te rusten en dan op zoek te gaan naar iets te eten. We komen terecht bij Twin Peaks waar we lekker buiten kunnen eten.

Terug bij het hotel gaan we nog even op de veranda zitten om weer op tijd naar bed te gaan.