Author: Catharina Smeekes

Vanochtend rijden we eerst naar Horseshoe Bend. Dit een een bocht in de Colorado rivier. Het is makkelijk te vinden en wanneer we aankomen is het al behoorlijk druk. Gelukkig is het nog vroeg waardoor het niet zo warm is. We moeten ongeveer 1 km lopen om hier te komen. We lopen over een zandpad wat eerst omhoog gaat en dan naar beneden. Als we er eindelijk zijn gaat Sipke naar de rand om dit verschijnsel te bewonderen. Hij maakt een paar mooie foto’s. Ikzelf blijf ietsje bij de rand vandaan en ga iets hoger staan waardoor ik het ook kan bekijken. Het is inderdaad een erg mooi gezicht en we zijn blij dat we hier nog even een stop hebben gemaakt.

Hierna rijden we verder, want we gaan vandaag naar Springdale. Aangezien dit in Utah ligt, is het daar weer een uur later. We gaan op weg en rijden eerst een stuk door Page. Daarna slaan we af en zien we weer een andere omgeving. Hier wordt het een stuk groener. Voor mij is het op dit moment ook een stuk platter, maar helaas, hier komt snel weer een einde aan. Als ik de vorige ritten al een achtbaan vond lijken, dan is dit nog erger. We rijden langs hele mooie rotsen die roze en wit zijn gekleurd. Op een gegeven moment gaan we weer een stuk de bergen in. Springdale ligt echter lager waardoor we ook weer moeten dalen en deze weg is soms erg steil naar beneden.

In het dorpje Kanab stoppen we om te lunchen. Hier komen we twee Nederlanders tegen die we al twee keer eerder tegen zijn gekomen. Dit is wel heel toevallig en waarschijnlijk gaan we ze nog wel vaker tegenkomen. Ze rijden nl. een stukje dezelfde route als ons. We lunchen bij de Subway waar ook de politie aan het lunchen is. Hier voelen we ons gelijk erg veilig. Onderweg hiernaar toe hebben we de politie ook al weer iemand van de weg zien halen. Dit gaat wel iets anders dan bij ons. Ze doen hier gelijk de zwaailichten aan.

Na de lunch gaan we verder en willen we een stop maken bij de zandduinen. Deze zouden roze, rood en wit zijn. We zien het bordje, maar zien te laat dat we dan gelijk rechts moeten, dus dat wordt omkeren.

Na het omkeren rijden we de weg op naar deze duinen. Dit is een iets slechtere weg die omhoog en omlaag gaat. Blijft leuk deze achtbaa, maar niet heus. Sipke daarentegen vindt deze wegen geweldig. Na een aantal kilometer zien we nog steeds niets en vragen we ons af of dit wel goed is. Gelukkig zien we dan toch uiteindelijk weer een bordje dat we nog ongeveer 10 kilometer verder moeten. Nou, we zijn benieuwd. En ja hoor, we vinden het. We betalen weer een keer entree, want het is geen nationaal park en we lopen naar het uitzichtpunt. Erg mooi, maar we zien gewone duinen en dus geen gekleurde.

Een beetje teleurgesteld gaan we weer op pad naar de highway. Het is wel een mooie route hier en we zien weer erg veel groen.

Rond 2 uur ‘s middags komen we dan bij Zion. Hier moeten we weer een berg af en hoop ik dat het zometeen iets vlakker wordt. Helaas, verkeerd gedacht. We rijden het park in en moeten wachten voor de tunnel. Er zijn nl. wegwerkzaamheden. Als we eindelijk de tunnel ingaan, is het erg donker hier en gaan we weer dalen. Als we uit de tunnel komen, krijgen we een aantal haarspeldbochten. Het uitzicht is echt geweldig, maar het angstzweet breekt me uit. Gelukkig vindt Sipke het absoluut niet eng om hier te rijden en komen we heelhuids beneden aan. We zien ons hotel al en parkeren de auto.

Bij het inchecken verteld de eigenaar ons dat hij ons een upgrade kan geven. Wij denken alweer: Ja dat is leuk, maar wat kost dat extra? (ja, we blijven Nederlanders)

Dit blijkt niets extra te kosten, aangezien er mensen zijn geweest die de kamer voor 5 nachten hadden geboekt en niet zijn komen opdagen. We krijgen deze betere kamer allebei de nachten en zijn benieuwd wat voor upgrade dit is. Nou bij binnenkomst worden we helemaal overdonderd. We zouden een kamer krijgen welke al behoorlijk groot is, nl. 45 m2, maar deze is dubbel zo groot!!!

Bij binnenkomst hebben we rechts de badkamer met een toilet, douche en wastafel welke al erg mooi is. Als we verder de hal inlopen komen we bij de eettafel en de keuken. Verder is er een woonkamer met bank, stoelen en een grote tv. Hiervandaan zien we de slaapkamer al met een kingsize bed en nog eens een grote tv. Wij denken dat dit het is, maar nee hoor. De eigenaar leidt ons verder rond en vanuit de slaapkamer komen we in een ruimte met weer een wastafel en een kast.. Nog een deur verder komen we in de grote badkamer met nogeens een wastafel, een bubbelbad, een douche met aan allebei de kanten een douche kop en nog een toilet.

Jeetje, dit ga je niet menen. De eigenaar verteld dat zijn dochter hier vorige week heeft gelogeerd en dat dit goed is bevallen. Nou dat kunnen we wel begrijpen. Daarnaast hebben we ook nog een groot balkon met 2 zitjes. Dit is echt niet meer normaal. Het blijkt dat dit de king master suite is. Hij verteld Sipke uiteindelijk dat als deze kamers onbezet blijven hij meestal een jong stel zoals ons deze kamer geeft, aangezien hij wel verwacht dat wij dit kunnen waarderen. En of wij dit kunnen waarderen. We zijn de hele avond overdonderd door deze grote kamer (het lijkt wel een appartement), maar wel ongelooflijk blij want dit is erg leuk. We kunnen elkaar zelfs kwijtraken in deze kamer : )

Het uitzicht vanuit onze kamer is de virgin river en het is een heerlijk kabbelende rivier. Heerlijk rustgevend hier, dus we verwachten dat we ons wel kunnen vermaken deze paar dagen.

‘s Avonds gaan we op aanraden van de eigenaar eten bij Oscars. We kunnen hier lekker eten en gezellig buiten zitten. Het blijft ‘s avonds ook nog warm. We besluiten na het eten een toetje te bestellen en dit te delen. We bestellen een brownie sundae. Dit zijn warme brownies met ijs en slagroom. Als de ober ermee aankomt, schieten we in de lach. Wat zijn wij blij dat we er maar 1 hebben besteld. Het is net een ijsbergje en met z’n 2en kunnen we het net op.

Na het eten rijden we terug naar ons hotel om ons voor te bereiden op morgen. We gaan dan ‘s ochtends fietsen en ‘s middags willen we nog een wandeling maken.

Gisteren lekker uitgerust. Gisteravond hebben we een leuke film gekeken en eindelijk weer eens iets later naar bed gegaan. Wel wat blauwe plekken van het paardrijden, maar ja dat komt ervan als je niet gewend bent aan paardrijden.

Vanochtend pas om half acht op. Dit was gewoon uitslapen voor ons : ) Na het douchen heb ik alleen nogal last van mijn hals en van mijn wang. Deze blijken aardig rood te zijn en het lijkt erop dat dit verbrand is en aan het vervellen is. Vraag me niet hoe dit kan, maar ja het is nu eenmaal zo. Voorlopig maar even geen dagcreme of wat dan ook gebruiken.

Nadat we ontbijt hebben gehaald, muffins en sinaasappelsap, gaan we op pad naar Page. We rijden over een mooie weg met allerlei rotsformaties. Af en toe is het net een achtbaan, de weg gaat omhoog om daarna weer een stuk omlaag te gaan.

Als we in Arizona aankomen, zien we een heel ander gebied. Hier is het vooral groen en minder rotsen. We komen wilde paarden tegen en zien een paar koeien op de weg lopen.

Rond half 1 komen we aan in Page. Hier is het weer een uur vroeger, dus het is nu pas half 12. We zien in de verte Lake Powell liggen wat een erg mooi uitzicht is. Zodra we bij de Glen Canyon Dam aankomen, stoppen we langs de weg. Hier kunnen we een stukje lopen en zien hoe groot deze dam is. Het leuke is dat aan de ene kant je het meer hebt met de dam en aan de andere kant stroomt een heel klein riviertje en is het vooral droog.

We rijden eerst naar ons resort toe waar we overnachten. Hier kunnen we pas om drie uur inchecken, dus gaan we eerst naar de Wall mart. Wat is dit groot. Je moet je voorstellen dat je de Albert Heijn, de karwei, de hema, de scapino, BCC, een kledingzaak en nog een paar winkels in 1 gebouw hebt. We lopen hier een tijdje rond en kopen uiteindelijk een sjaaltje voor mijn hals, zodat deze niet in de zon komt. Nu eerst iets eten. Gisteren hebben we ongeveer 20 keer de reclame gezien van de Taco Bell, dus willen we hier gaan eten. Sipke beweert dat er hier 1 zit, dus we gaan op zoek. Na 10 minuten rijden keren we maar om, want we hebben hem nog niet gevonden. We rijden de stad weer in en zien uiteindelijk toch een bord van Taco Bell, maar helaas nog steeds niet kunnen vinden. We zijn het zat en gaan dan maar eten bij McDonald’s. Deze is tenminste makkelijk te vinden. Na onze lunch rijden we door naar Antelope Canyon. Hier boeken we een excursie en we hebben geluk. De volgende vertrekt over 10 minuten.

Om 2 uur stappen we in een soort safari jeep. We moeten ongeveer 5 kilometer over een zandpad, wat nogal hobbelig kan zijn. Nou en of het hobbelig is. Gelukkig hoeven we verder niet de hoogte in. Aangekomen bij Antelope Canyon vertelt onze gids eerst iets over het ontstaan van deze canyon. Daarna gaan we naar binnen. De canyon is ongeveer 400 meter lang. De gids stopt op elke plek om ons te laten zien hoe je de mooiste foto kan maken. Dit moet je eigenlijk met eigen ogen zien. De canyon is nogal smal en je kunt een heel stuk omhoog kijken. Op het hoogste punt is de canyon 40 meter hoog. Met het zonlicht wat hier naar binnen valt is dit een uniek gezicht.

Onze gids maakt voor iedereen een aantal mooie foto’s en na anderhalf uur is het tijd om weer terug te gaan. Sipke ziet nog een hagedisje wat hij snel op de foto kan zetten en dan gaan we weer hobbelend terug.

We rijden terug naar het resort waar we nu kunnen inchecken. Dit is echt een groot resort wat nogal een verandering is na ons heerlijke hotel in het echte westen. De kamer is wel weer lekker groot en we hebben weer 2 queen size bedden net zoals in Bluff. (kunnen we weer gezellig apart slapen, want zo’n bed is toch net een beetje te klein om met zijn 2en te slapen. Of wij hebben gewoon allebei teveel ruimte nodig)

Rond 6 uur gaan we rondlopen op het resort en op zoek naar de pizzeria die ze hier hebben. Het rondlopen hier is erg leuk. Je hebt een heel mooi uitzicht op Lake Powell en op de haven.

Aangekomen bij de pizzeria blijkt dat je in de rij moet staan om te bestellen. Ze hebben 1 iemand voor de bestelling, 1 kok en 1 serveerster, dus het duurt ongeveer een half uur voor je iets kan bestellen. Als we besteld hebben gaan we buiten zitten en wachten op ons eten Dit komt gelukkig redelijk snel. We hebben allebei een pizza besteld in de maat small en dit is maar goed ook. Deze is groot genoeg voor ons. Het is wel een kant en klare pizza, maar ach ons hoor je niet klagen.

Na het eten lopen we terug naar onze kamer en gaan we eerst nog op een bankje zitten genieten van het uitzicht. We zien hier nog een vallende ster en verder weer een mooie sterrenhemel. De grote beer zien we ook, alleen de kleine beer kunnen we niet vinden in de sterren.

Vanavond weer op tijd naar bed, want morgen willen we eerst naar Horseshoe bend rijden voordat we doorgaan naar Zion.

Vandaag rijden we om half acht naar Monument Valley. Het is al aardig lekker weer. We gaan deze keer via een andere weg waar we weer ongelooflijk mooie rotsformaties tegen komen. In de verte zien we Monument Valley liggen. De wegen zijn hier wel vreemder dan in Nederland. Soms ga je steil omhoog en zie je de weg niet meer. De volgende weg daal je weer 8%. Voor mensen met hoogtevrees is dit toch wel eng, maar ja ik zal mijn angsten toch moeten doorstaan om ergens te komen.

Eenmaal aangekomen in Monument Valley gaan we naar de tours. We geven onze voucher af en kunnen dan nog een kwartiertje lopen naar de stallen. Hier dienen we een formulier te tekenen dat alles op eigen risico is. Oke, wat kan er allemaal gebeuren?

Er worden voor ons 2 beginnerspaarden gezadeld en dan kunnen we in het zadel klimmen. Ik vind het nu al doodeng en ga het liefst gelijk er van af, maar Sipke haalt me over om het te proberen.

En daar gaan we. We gaan eerst een stukje naar beneden om in de vallei te komen. Eenmaal in de vallei ontspan ik een beetje en vind ik het wel leuk. Sipke vindt het al helemaal geweldig en filmt een stukje. De vallei blijkt toch niet helemaal plat te zijn (Dat is dus weer een verkeerde gedachte van me) en we gaan heuveltjes op en af. Het paard van Sipke gaat ondertussen langs een boom waardoor Sipke bijna half in de boom ligt.

Als we een heuvel opgaan met een stukje “afgrond” naast ons, gaat mijn paard een stukje van het pad af. Nu staat het huilen me toch echt nader dan het lachen en durf ik niet meer. Gelukkig is de gids zo aardig om mijn paard, met mij erop, mee te nemen op sleeptouw. Hierdoor vind ik het minder eng.

Bij de rustplaats aangekomen ben ik blij dat ik even af kan stappen. Hier staan we bij een steen die glinstert in de zon. Dit blijkt onyx in de steen te zijn. Na wat te drinken stappen we weer op het paard (ik ga weer mee op sleeptouw) en dan rijden we over een rotsige ondergrond. Ik blijf bang dat het paard met mij erop valt, maar ik kan wel meer genieten. Het lijkt alsof we helemaal alleen zijn in deze vallei. We komen langs de “Mittens”. Deze rotsen zijn zo genoemd, omdat ze lijken op wanten. Als we een stukje recht lopen gaan we ook nog eens in draf. Ben ik net een beetje aan het genieten, gaan we dit doen… Gelukkig doet de gids dit af en toe en uiteindelijk kan ik het wel waarderen en ontspan ik. Sipke zijn paard blijft een beetje achterop waardoor Sipke besluit om ook af en toe in draf te gaan. Het gaat hem toch allemaal wat beter af dan mij.

Na een uur en drie kwartier gaan we richting de stallen. Nog 1 obstakel, we moeten hiervoor redelijk omhoog. We nemen een pad waar rechts de “afgrond” is, dus ik blijf gewoon naar links kijken. Bij de stallen aangekomen ben ik blij dat ik weer kan afstappen.

Al met al is dit een geweldige ervaring die je niet wilt missen. Sipke heeft er ontzettend van genoten en ik de helft van de rit ook wel, vooral de platte gedeeltes. We hebben de vallei op zijn mooist gezien waar je anders niet kan komen.

Onze gids besluiten we een fooi te geven. We hebben het geluk gehad dat we een redelijk jonge vent hadden die ons de vallei heeft laten zien en ons echt een tour heeft gegeven. Als we afscheid van hem nemen, krijgen we nog een sigaret van hem van het indianenmerk. Deze kun je hier niet kopen, maar kunnen we dus wel proberen.

Na een kwartiertje lopen komen we weer bij de parkeerplaats. We besluiten om hier te gaan lunchen. Het is lekker eten en je hebt een geweldig uitzicht over de vallei. Na de lunch rijden we terug naar ons hotel om de rest van de middag te relaxen.

Vanochtend is het dan zover. We gaan met de helikopter over de Grand Canyon.

We zijn benieuwd hoe we dit gaan vinden. Sipke heeft namellijk vliegangst en ik heb hoogtevrees. Om kwart over acht zijn we bij het vliegveld. Hier melden we ons en moeten we op de weegschaal. Zodoende kunnen ze de helikopter optimaal laten vliegen met het juiste gewicht. Nu dienen we nog een safety video te kijken en daarna moeten we wachten.

Om half negen worden we al opgeroepen, een half uur vroeger dan gepland. We lopen achter de begeleider aan en voor de helikopter maken ze een foto van ons. We zijn nu toch wel aardig benauwd. In de helikopter mag ik gelukkig in het midden zitten, dus dit scheelt al iets. Sipke zit aan de zijkant zodat hij de beste foto’s kan nemen.

En dan is het zover, we gaan opstijgen. We beginnen onze vlucht over bomen en dat is nog niet zo eng. In de verte zien we de Grand Canyon al. Er begint een spannend muziekje en dan dalen we echt af in de canyon. Dit wordt toch wel een beetje eng. Mijn hoogtevrees is hier niet zo erg, maar zo’n helikopter schudt toch een beetje. In de canyon vliegen we ongeveer een kwartiertje en dit levert spectaculaire beelden op. Zo zie je hoe groot het eigenlijk is. Als de helikopter gaat draaien wordt iedereen toch een beetje angstig, maar gelukkig gaat alles goed. We zien ook nog de Colorado rivier wat echt maar een klein stroompje is vanaf deze hoogte. Uiteindelijk zijn we toch wel blij als we weer uit de canyon gaan en boven de bomen komen. Nu nog een stukje en dan gaan we weer landen. Doodeng, maar een geweldige ervaring rijker.

Bij de uitgang kopen we nog onze souvenirfoto en dan kunnen we op naar Bluff.

Voor onze route moeten we weer het Grand Canyon park inrijden en via de oostzijde eruit. Wat is dit park groot. Ik heb het gevoel dat we hier nooit uitkomen en het ergste is dat je via de oostzijde  dichtbij de rand rijdt. Natuurlijk niet ontzettend dichtbij, maar voor mij al erg beangstigend. Ik maak van dit stuk dus verder ook geen foto’s en kijk vooral naar de kaart om te zien of we er al bijna uit zijn. Gelukkig naderen we de uitgang en gaan we naar beneden rijden. We maken een tussenstop in Cameron waar het lekker weer is, maar wel hard waait. Net zoals in de canyon gisteren. We naderen nu echt indianenland en we zien veel zand.

We rijden uiteindelijk langs allerlei rotsformaties wat een prachtig gezicht is. Het is hier niet helemaal verlaten, maar de dorpjes waar we doorheen rijden zijn wel heel klein. Na een aantal uren rijden we Utah binnen. Het is nu nog maar een paar kilometer naar Bluff. Om hier te komen zien we opeens een ontzettend steile weg naar boven. Dit is erg vreemd, maar als je de weg rijdt merk je er eigenlijk niets van. We zijn wel benieuwd hoe groot Bluff is, want we zien eigenlijk nog steeds geen dorp.

Als we dan eindelijk Bluff inrijden, is ons hotel gelijk aan de weg. Een echt houten hotel met ontzettend mooie kamers en een veranda buiten waar we heerlijk kunnen zitten. We besluiten hier even uit te rusten en dan op zoek te gaan naar iets te eten. We komen terecht bij Twin Peaks waar we lekker buiten kunnen eten.

Terug bij het hotel gaan we nog even op de veranda zitten om weer op tijd naar bed te gaan.

Vanochtend zijn we al om half zes wakker. Het is toch wel apart om in een motel aan de weg te slapen. Voordat we gingen slapen hoorden we opeens wat kabaal. Dit bleek niets te zijn, maar toch….

Nu eerst maar eens gaan genieten van ons continentaal ontbijt. We vragen ons af waar dit is, maar zodra we bij de check in naar binnen lopen zien we het al. Er staan 2 thermoskannen, 1 met koffie en 1 met heet water. Hierbij staat een doos met muffins en nog een fles sinaasappelsap. We nemen een kopje thee met een muffin en gaan aan het tafeltje zitten met ons ontbijt. Je snapt al dat we heel snel klaar zijn met ontbijten.

Om 7 uur hebben we alles ingepakt en vervolgen we onze weg naar Grand Canyon.Eerst nog even tanken en gelijk een aantal wegenkaarten gekocht.

We rijden via Route 66. De weg is beter dan de snelweg en is erg leuk om te rijden. Wel is het erg verlaten. Zo af en toe kom je een huis tegen in de middle of nowhere. Na ongeveer 2 uur komen we aan in Seligman. Dit is een dorpje aan de Route 66. Hier stoppen we om even iets te gaan eten. We zien een Roadkill café en nemen hier burrito’s met eieren, bacon en aardappel. Sipke besteld ook een glas limonade. Als de limonade gebracht wordt is het toch weer even slikken. Dit is namelijk een erg grote jam pot voor maar 1,95 dollar.

We maken in het dorpje nog een paar foto’s en gaan dan weer op weg. Iets verderop is het erg druk. Dit blijkt het toeristische gedeelte te zijn, waardoor we blij zijn dat we net iets eerder gestopt zijn.

Eenmaal weer op de snelweg kom je de raarste dingen tegen. Zo zien we campers met hun auto eraan vast. Ook zie je hier auto’s met een extra karretje voor de scootmobiel. In Nederland hebben wij dit nog nooit gezien, maar hier is het erg normaal. Op de snelweg komen we tevens een bord tegen waarop staat dat fietsers bij de berm moeten fietsen. He wat doet zo’n bord hier nu? Uiteindelijk snappen we het en zien we 2 fietsers op de “vluchtstrook” fietsen. Hier mag je dus op de snelweg fietsen : ) We rijden verder door bossen en moeten opletten voor elanden. Deze komen we gelukkig niet tegen.

Na ongeveer 2 uur komen we aan bij de Grand Canyon. We besluiten hier een jaarpas voor de nationale parken te kopen. Als we bij de incheckbalie voor de lodges komen, blijkt dat we pas tegen 4 uur in de lodge kunnen. Dat houdt in dat we nog 4 uur moeten wachten, dus besluiten we om vast een stuk over de rim (de rand) te gaan lopen. We zien al gelijk dieren lopen. Eerst een eekhoorntje en daarna nog een hertje.

Na een paar mooie foto’s komen we bij de rim. Hier zie je de diepte en grootte van de grand canyon. Dit is heel erg cool, alleen knikken mijn knieeen van de hoogtevrees. Sipke gaat toch even van het pad af om hele mooie foto’s te maken, terwijl ik ondertussen doodsangsten uitsta. Ik zie hem al struikelen en in de afgrond vallen. Dit gebeurt natuurlijk niet want het is harstikke veilig.

Na een klein uurtje vind ik het wel genoeg en lopen we terug om te kijken of onze kamer al klaar is. Nog even de winkel in om wat snoepjes te kopen en ontbijt voor morgen. Bij terugkomst blijkt onze kamer klaar te zijn, dus kunnen we even rusten. We slapen hier in lodges, wat van de buitenkant niet veel lijkt. Gelukkig is de binnenkant verder ruim en goed.

Vanavond gaan we eten in het hotel op de rim waar je een goed uitzicht hebt over de canyon. Ik heb ook maar besloten dat we hier lopend heen gaan, dus weer over de rim.  Ja als je dan toch hier bent, dan moet je het wel gaan bezichtigen hoe eng ik het ook vind.

Rond 6 uur vertrekken we naar de rim om de zonsondergang mee te maken. We lopen eerst hetzelfde stuk als vanmiddag. Na een half uurtje naderen we het restaurant. Onderweg zien we de canyons rood en geel oplichten. Terwijl Sipke mooie foto’s maakt, blijf ik nogal aan de linkerkant zover mogelijk weg bij de afgrond. Bij het restaurant ben ik eindelijk zover dat ik ook bij de rand durf te staan voor een foto. We maken ook nog een foto van ons samen terwijl we op de rand zitten. Deze foto is voor mij toch een bewijs dat hoe eng ik het ook vind het toch ook wel ontzettend gaaf is om dit allemaal mee te maken.

Rond kwart voor acht kunnen we gaan eten in het mooiste restaurant van de grand canyon. Dit is een erg luxe restaurant, waar ze alle voorbeelden van de desserts al hebben staan, zodat je zometeen weet wat je kunt kiezen.

Als we zitten besluiten we dat we voor een 3 gangen menu gaan. Rond 9 uur zitten we propvol en gaan we op weg naar de bushalte voor de shuttle bus naar onze lodge. Dit is nog even zoeken, vooral nu het heel erg donker is. We zien hierdoor wel een ongelooflijk mooie sterrenhemel.

Na een stukje lopen in het pikkedonker vinden we de bushalte. Wanneer we met de bus een stukje rijden, zien we zwaailichten. Hier wordt een auto aangehouden door een park ranger, de sherrif van de canyon. De bus rijdt ondertussen verder, maar we komen nog een keer hierlangs. Op het moment dat we weer langskomen staat er al een man met de handboeien om. Zo zie je maar, zelfs hier maak je weer eens wat mee.

Wanneer de bus bij onze halte is kunnen we nog een stukje door het donker lopen en dan lekker slapen.

Morgen weer vroeg op om met de helikopter te vliegen.