Smeekes.nl

Gisteren lekker uitgerust. Gisteravond hebben we een leuke film gekeken en eindelijk weer eens iets later naar bed gegaan. Wel wat blauwe plekken van het paardrijden, maar ja dat komt ervan als je niet gewend bent aan paardrijden.

Vanochtend pas om half acht op. Dit was gewoon uitslapen voor ons : ) Na het douchen heb ik alleen nogal last van mijn hals en van mijn wang. Deze blijken aardig rood te zijn en het lijkt erop dat dit verbrand is en aan het vervellen is. Vraag me niet hoe dit kan, maar ja het is nu eenmaal zo. Voorlopig maar even geen dagcreme of wat dan ook gebruiken.

Nadat we ontbijt hebben gehaald, muffins en sinaasappelsap, gaan we op pad naar Page. We rijden over een mooie weg met allerlei rotsformaties. Af en toe is het net een achtbaan, de weg gaat omhoog om daarna weer een stuk omlaag te gaan.

Als we in Arizona aankomen, zien we een heel ander gebied. Hier is het vooral groen en minder rotsen. We komen wilde paarden tegen en zien een paar koeien op de weg lopen.

Rond half 1 komen we aan in Page. Hier is het weer een uur vroeger, dus het is nu pas half 12. We zien in de verte Lake Powell liggen wat een erg mooi uitzicht is. Zodra we bij de Glen Canyon Dam aankomen, stoppen we langs de weg. Hier kunnen we een stukje lopen en zien hoe groot deze dam is. Het leuke is dat aan de ene kant je het meer hebt met de dam en aan de andere kant stroomt een heel klein riviertje en is het vooral droog.

We rijden eerst naar ons resort toe waar we overnachten. Hier kunnen we pas om drie uur inchecken, dus gaan we eerst naar de Wall mart. Wat is dit groot. Je moet je voorstellen dat je de Albert Heijn, de karwei, de hema, de scapino, BCC, een kledingzaak en nog een paar winkels in 1 gebouw hebt. We lopen hier een tijdje rond en kopen uiteindelijk een sjaaltje voor mijn hals, zodat deze niet in de zon komt. Nu eerst iets eten. Gisteren hebben we ongeveer 20 keer de reclame gezien van de Taco Bell, dus willen we hier gaan eten. Sipke beweert dat er hier 1 zit, dus we gaan op zoek. Na 10 minuten rijden keren we maar om, want we hebben hem nog niet gevonden. We rijden de stad weer in en zien uiteindelijk toch een bord van Taco Bell, maar helaas nog steeds niet kunnen vinden. We zijn het zat en gaan dan maar eten bij McDonald’s. Deze is tenminste makkelijk te vinden. Na onze lunch rijden we door naar Antelope Canyon. Hier boeken we een excursie en we hebben geluk. De volgende vertrekt over 10 minuten.

Om 2 uur stappen we in een soort safari jeep. We moeten ongeveer 5 kilometer over een zandpad, wat nogal hobbelig kan zijn. Nou en of het hobbelig is. Gelukkig hoeven we verder niet de hoogte in. Aangekomen bij Antelope Canyon vertelt onze gids eerst iets over het ontstaan van deze canyon. Daarna gaan we naar binnen. De canyon is ongeveer 400 meter lang. De gids stopt op elke plek om ons te laten zien hoe je de mooiste foto kan maken. Dit moet je eigenlijk met eigen ogen zien. De canyon is nogal smal en je kunt een heel stuk omhoog kijken. Op het hoogste punt is de canyon 40 meter hoog. Met het zonlicht wat hier naar binnen valt is dit een uniek gezicht.

Onze gids maakt voor iedereen een aantal mooie foto’s en na anderhalf uur is het tijd om weer terug te gaan. Sipke ziet nog een hagedisje wat hij snel op de foto kan zetten en dan gaan we weer hobbelend terug.

We rijden terug naar het resort waar we nu kunnen inchecken. Dit is echt een groot resort wat nogal een verandering is na ons heerlijke hotel in het echte westen. De kamer is wel weer lekker groot en we hebben weer 2 queen size bedden net zoals in Bluff. (kunnen we weer gezellig apart slapen, want zo’n bed is toch net een beetje te klein om met zijn 2en te slapen. Of wij hebben gewoon allebei teveel ruimte nodig)

Rond 6 uur gaan we rondlopen op het resort en op zoek naar de pizzeria die ze hier hebben. Het rondlopen hier is erg leuk. Je hebt een heel mooi uitzicht op Lake Powell en op de haven.

Aangekomen bij de pizzeria blijkt dat je in de rij moet staan om te bestellen. Ze hebben 1 iemand voor de bestelling, 1 kok en 1 serveerster, dus het duurt ongeveer een half uur voor je iets kan bestellen. Als we besteld hebben gaan we buiten zitten en wachten op ons eten Dit komt gelukkig redelijk snel. We hebben allebei een pizza besteld in de maat small en dit is maar goed ook. Deze is groot genoeg voor ons. Het is wel een kant en klare pizza, maar ach ons hoor je niet klagen.

Na het eten lopen we terug naar onze kamer en gaan we eerst nog op een bankje zitten genieten van het uitzicht. We zien hier nog een vallende ster en verder weer een mooie sterrenhemel. De grote beer zien we ook, alleen de kleine beer kunnen we niet vinden in de sterren.

Vanavond weer op tijd naar bed, want morgen willen we eerst naar Horseshoe bend rijden voordat we doorgaan naar Zion.

Vandaag rijden we om half acht naar Monument Valley. Het is al aardig lekker weer. We gaan deze keer via een andere weg waar we weer ongelooflijk mooie rotsformaties tegen komen. In de verte zien we Monument Valley liggen. De wegen zijn hier wel vreemder dan in Nederland. Soms ga je steil omhoog en zie je de weg niet meer. De volgende weg daal je weer 8%. Voor mensen met hoogtevrees is dit toch wel eng, maar ja ik zal mijn angsten toch moeten doorstaan om ergens te komen.

Eenmaal aangekomen in Monument Valley gaan we naar de tours. We geven onze voucher af en kunnen dan nog een kwartiertje lopen naar de stallen. Hier dienen we een formulier te tekenen dat alles op eigen risico is. Oke, wat kan er allemaal gebeuren?

Er worden voor ons 2 beginnerspaarden gezadeld en dan kunnen we in het zadel klimmen. Ik vind het nu al doodeng en ga het liefst gelijk er van af, maar Sipke haalt me over om het te proberen.

En daar gaan we. We gaan eerst een stukje naar beneden om in de vallei te komen. Eenmaal in de vallei ontspan ik een beetje en vind ik het wel leuk. Sipke vindt het al helemaal geweldig en filmt een stukje. De vallei blijkt toch niet helemaal plat te zijn (Dat is dus weer een verkeerde gedachte van me) en we gaan heuveltjes op en af. Het paard van Sipke gaat ondertussen langs een boom waardoor Sipke bijna half in de boom ligt.

Als we een heuvel opgaan met een stukje “afgrond” naast ons, gaat mijn paard een stukje van het pad af. Nu staat het huilen me toch echt nader dan het lachen en durf ik niet meer. Gelukkig is de gids zo aardig om mijn paard, met mij erop, mee te nemen op sleeptouw. Hierdoor vind ik het minder eng.

Bij de rustplaats aangekomen ben ik blij dat ik even af kan stappen. Hier staan we bij een steen die glinstert in de zon. Dit blijkt onyx in de steen te zijn. Na wat te drinken stappen we weer op het paard (ik ga weer mee op sleeptouw) en dan rijden we over een rotsige ondergrond. Ik blijf bang dat het paard met mij erop valt, maar ik kan wel meer genieten. Het lijkt alsof we helemaal alleen zijn in deze vallei. We komen langs de “Mittens”. Deze rotsen zijn zo genoemd, omdat ze lijken op wanten. Als we een stukje recht lopen gaan we ook nog eens in draf. Ben ik net een beetje aan het genieten, gaan we dit doen… Gelukkig doet de gids dit af en toe en uiteindelijk kan ik het wel waarderen en ontspan ik. Sipke zijn paard blijft een beetje achterop waardoor Sipke besluit om ook af en toe in draf te gaan. Het gaat hem toch allemaal wat beter af dan mij.

Na een uur en drie kwartier gaan we richting de stallen. Nog 1 obstakel, we moeten hiervoor redelijk omhoog. We nemen een pad waar rechts de “afgrond” is, dus ik blijf gewoon naar links kijken. Bij de stallen aangekomen ben ik blij dat ik weer kan afstappen.

Al met al is dit een geweldige ervaring die je niet wilt missen. Sipke heeft er ontzettend van genoten en ik de helft van de rit ook wel, vooral de platte gedeeltes. We hebben de vallei op zijn mooist gezien waar je anders niet kan komen.

Onze gids besluiten we een fooi te geven. We hebben het geluk gehad dat we een redelijk jonge vent hadden die ons de vallei heeft laten zien en ons echt een tour heeft gegeven. Als we afscheid van hem nemen, krijgen we nog een sigaret van hem van het indianenmerk. Deze kun je hier niet kopen, maar kunnen we dus wel proberen.

Na een kwartiertje lopen komen we weer bij de parkeerplaats. We besluiten om hier te gaan lunchen. Het is lekker eten en je hebt een geweldig uitzicht over de vallei. Na de lunch rijden we terug naar ons hotel om de rest van de middag te relaxen.

Vanochtend is het dan zover. We gaan met de helikopter over de Grand Canyon.

We zijn benieuwd hoe we dit gaan vinden. Sipke heeft namellijk vliegangst en ik heb hoogtevrees. Om kwart over acht zijn we bij het vliegveld. Hier melden we ons en moeten we op de weegschaal. Zodoende kunnen ze de helikopter optimaal laten vliegen met het juiste gewicht. Nu dienen we nog een safety video te kijken en daarna moeten we wachten.

Om half negen worden we al opgeroepen, een half uur vroeger dan gepland. We lopen achter de begeleider aan en voor de helikopter maken ze een foto van ons. We zijn nu toch wel aardig benauwd. In de helikopter mag ik gelukkig in het midden zitten, dus dit scheelt al iets. Sipke zit aan de zijkant zodat hij de beste foto’s kan nemen.

En dan is het zover, we gaan opstijgen. We beginnen onze vlucht over bomen en dat is nog niet zo eng. In de verte zien we de Grand Canyon al. Er begint een spannend muziekje en dan dalen we echt af in de canyon. Dit wordt toch wel een beetje eng. Mijn hoogtevrees is hier niet zo erg, maar zo’n helikopter schudt toch een beetje. In de canyon vliegen we ongeveer een kwartiertje en dit levert spectaculaire beelden op. Zo zie je hoe groot het eigenlijk is. Als de helikopter gaat draaien wordt iedereen toch een beetje angstig, maar gelukkig gaat alles goed. We zien ook nog de Colorado rivier wat echt maar een klein stroompje is vanaf deze hoogte. Uiteindelijk zijn we toch wel blij als we weer uit de canyon gaan en boven de bomen komen. Nu nog een stukje en dan gaan we weer landen. Doodeng, maar een geweldige ervaring rijker.

Bij de uitgang kopen we nog onze souvenirfoto en dan kunnen we op naar Bluff.

Voor onze route moeten we weer het Grand Canyon park inrijden en via de oostzijde eruit. Wat is dit park groot. Ik heb het gevoel dat we hier nooit uitkomen en het ergste is dat je via de oostzijde  dichtbij de rand rijdt. Natuurlijk niet ontzettend dichtbij, maar voor mij al erg beangstigend. Ik maak van dit stuk dus verder ook geen foto’s en kijk vooral naar de kaart om te zien of we er al bijna uit zijn. Gelukkig naderen we de uitgang en gaan we naar beneden rijden. We maken een tussenstop in Cameron waar het lekker weer is, maar wel hard waait. Net zoals in de canyon gisteren. We naderen nu echt indianenland en we zien veel zand.

We rijden uiteindelijk langs allerlei rotsformaties wat een prachtig gezicht is. Het is hier niet helemaal verlaten, maar de dorpjes waar we doorheen rijden zijn wel heel klein. Na een aantal uren rijden we Utah binnen. Het is nu nog maar een paar kilometer naar Bluff. Om hier te komen zien we opeens een ontzettend steile weg naar boven. Dit is erg vreemd, maar als je de weg rijdt merk je er eigenlijk niets van. We zijn wel benieuwd hoe groot Bluff is, want we zien eigenlijk nog steeds geen dorp.

Als we dan eindelijk Bluff inrijden, is ons hotel gelijk aan de weg. Een echt houten hotel met ontzettend mooie kamers en een veranda buiten waar we heerlijk kunnen zitten. We besluiten hier even uit te rusten en dan op zoek te gaan naar iets te eten. We komen terecht bij Twin Peaks waar we lekker buiten kunnen eten.

Terug bij het hotel gaan we nog even op de veranda zitten om weer op tijd naar bed te gaan.

Vanochtend zijn we al om half zes wakker. Het is toch wel apart om in een motel aan de weg te slapen. Voordat we gingen slapen hoorden we opeens wat kabaal. Dit bleek niets te zijn, maar toch….

Nu eerst maar eens gaan genieten van ons continentaal ontbijt. We vragen ons af waar dit is, maar zodra we bij de check in naar binnen lopen zien we het al. Er staan 2 thermoskannen, 1 met koffie en 1 met heet water. Hierbij staat een doos met muffins en nog een fles sinaasappelsap. We nemen een kopje thee met een muffin en gaan aan het tafeltje zitten met ons ontbijt. Je snapt al dat we heel snel klaar zijn met ontbijten.

Om 7 uur hebben we alles ingepakt en vervolgen we onze weg naar Grand Canyon.Eerst nog even tanken en gelijk een aantal wegenkaarten gekocht.

We rijden via Route 66. De weg is beter dan de snelweg en is erg leuk om te rijden. Wel is het erg verlaten. Zo af en toe kom je een huis tegen in de middle of nowhere. Na ongeveer 2 uur komen we aan in Seligman. Dit is een dorpje aan de Route 66. Hier stoppen we om even iets te gaan eten. We zien een Roadkill café en nemen hier burrito’s met eieren, bacon en aardappel. Sipke besteld ook een glas limonade. Als de limonade gebracht wordt is het toch weer even slikken. Dit is namelijk een erg grote jam pot voor maar 1,95 dollar.

We maken in het dorpje nog een paar foto’s en gaan dan weer op weg. Iets verderop is het erg druk. Dit blijkt het toeristische gedeelte te zijn, waardoor we blij zijn dat we net iets eerder gestopt zijn.

Eenmaal weer op de snelweg kom je de raarste dingen tegen. Zo zien we campers met hun auto eraan vast. Ook zie je hier auto’s met een extra karretje voor de scootmobiel. In Nederland hebben wij dit nog nooit gezien, maar hier is het erg normaal. Op de snelweg komen we tevens een bord tegen waarop staat dat fietsers bij de berm moeten fietsen. He wat doet zo’n bord hier nu? Uiteindelijk snappen we het en zien we 2 fietsers op de “vluchtstrook” fietsen. Hier mag je dus op de snelweg fietsen : ) We rijden verder door bossen en moeten opletten voor elanden. Deze komen we gelukkig niet tegen.

Na ongeveer 2 uur komen we aan bij de Grand Canyon. We besluiten hier een jaarpas voor de nationale parken te kopen. Als we bij de incheckbalie voor de lodges komen, blijkt dat we pas tegen 4 uur in de lodge kunnen. Dat houdt in dat we nog 4 uur moeten wachten, dus besluiten we om vast een stuk over de rim (de rand) te gaan lopen. We zien al gelijk dieren lopen. Eerst een eekhoorntje en daarna nog een hertje.

Na een paar mooie foto’s komen we bij de rim. Hier zie je de diepte en grootte van de grand canyon. Dit is heel erg cool, alleen knikken mijn knieeen van de hoogtevrees. Sipke gaat toch even van het pad af om hele mooie foto’s te maken, terwijl ik ondertussen doodsangsten uitsta. Ik zie hem al struikelen en in de afgrond vallen. Dit gebeurt natuurlijk niet want het is harstikke veilig.

Na een klein uurtje vind ik het wel genoeg en lopen we terug om te kijken of onze kamer al klaar is. Nog even de winkel in om wat snoepjes te kopen en ontbijt voor morgen. Bij terugkomst blijkt onze kamer klaar te zijn, dus kunnen we even rusten. We slapen hier in lodges, wat van de buitenkant niet veel lijkt. Gelukkig is de binnenkant verder ruim en goed.

Vanavond gaan we eten in het hotel op de rim waar je een goed uitzicht hebt over de canyon. Ik heb ook maar besloten dat we hier lopend heen gaan, dus weer over de rim.  Ja als je dan toch hier bent, dan moet je het wel gaan bezichtigen hoe eng ik het ook vind.

Rond 6 uur vertrekken we naar de rim om de zonsondergang mee te maken. We lopen eerst hetzelfde stuk als vanmiddag. Na een half uurtje naderen we het restaurant. Onderweg zien we de canyons rood en geel oplichten. Terwijl Sipke mooie foto’s maakt, blijf ik nogal aan de linkerkant zover mogelijk weg bij de afgrond. Bij het restaurant ben ik eindelijk zover dat ik ook bij de rand durf te staan voor een foto. We maken ook nog een foto van ons samen terwijl we op de rand zitten. Deze foto is voor mij toch een bewijs dat hoe eng ik het ook vind het toch ook wel ontzettend gaaf is om dit allemaal mee te maken.

Rond kwart voor acht kunnen we gaan eten in het mooiste restaurant van de grand canyon. Dit is een erg luxe restaurant, waar ze alle voorbeelden van de desserts al hebben staan, zodat je zometeen weet wat je kunt kiezen.

Als we zitten besluiten we dat we voor een 3 gangen menu gaan. Rond 9 uur zitten we propvol en gaan we op weg naar de bushalte voor de shuttle bus naar onze lodge. Dit is nog even zoeken, vooral nu het heel erg donker is. We zien hierdoor wel een ongelooflijk mooie sterrenhemel.

Na een stukje lopen in het pikkedonker vinden we de bushalte. Wanneer we met de bus een stukje rijden, zien we zwaailichten. Hier wordt een auto aangehouden door een park ranger, de sherrif van de canyon. De bus rijdt ondertussen verder, maar we komen nog een keer hierlangs. Op het moment dat we weer langskomen staat er al een man met de handboeien om. Zo zie je maar, zelfs hier maak je weer eens wat mee.

Wanneer de bus bij onze halte is kunnen we nog een stukje door het donker lopen en dan lekker slapen.

Morgen weer vroeg op om met de helikopter te vliegen.

Vandaag zijn we eindelijk iets later wakker. Om half negen gaan we naar Sylvester om te ontbijten. Na het ontbijt gaan we de laatste spullen pakken en dan is het tijd voor het afscheid. Samen met een Duits stel wat gisteren is aangekomen gaan we met Sylvester op de foto ter herinnering. Na de foto’s gaan we echt op pad, want we hebben nog een lange weg voor de boeg.

En dan is het eindelijk zover: We hit the road!

We rijden eerst LA uit. Hier is het ondanks de 6 banen toch nog druk op de snelweg. Na een uurtje zijn we de stad uit en vervolgen we onze weg naar Barstow.

In Barstow aangekomen stoppen we langs de weg om een sigaretje te roken. Het eerste wat ons opvalt is de warmte. Op het moment dat we LA verlieten regende het en was het koel.

Vanuit Barstow vervolgen we onze weg naar Calico. Deze tip kregen we van het Duitse stel. Dit is een oude verlaten stad waar mijnwerkers woonden. Hier is het ook weer erg warm. De auto geeft aan dat het 100 Fahrenheit is wat gelijk staat aan ongeveer 38 graden. Maar het is zeker de omweg waard. In deze stad kunnen we voor 1 dollar een rondje lopen door een echte mijn. Verder is het erg toeristisch, maar wel leuk om te zien.

Om 1 uur gaan we weer op pad en besluiten we te gaan lunchen. We zien een diner en dit spreekt ons gelijk aan. Het blijkt Peggy Sue’s 50 diner te zijn. Dit is een diner wat rechtstreeks uit de jaren vijftig komt. De serveersters hebben de leuke kostuums aan die we kennen vanuit de film. We bestellen hier natuurlijk een hamburger, een cola en een aardbeienshake en gaan aan de bar zitten. Dit is toch echt wat we ons voorgesteld hebben van Amerika.

Omdat onze tank half leeg is besluiten we na de lunch eerst nog te gaan tanken voordat we weer verder rijden.

Bij het tank station werkt het toch iets anders dan in Nederland. Met onze pas doet ie het niet, dus doet Sipke er maar gelijk 20 dollar in. Hierna kan hij tanken. We zijn nog wel een beetje bang dat de tank doorgaat tot 20 dollar en niet afslaat als hij vol zit. Gelukkig gaat dit toch goed. We toetsen nog even in dat we een bonnetje willen, maar daarvoor moeten we naar binnen. Hier kunnen we gelijk 2 flesjes water kopen en bij de kassa ontvangen we het bonnetje. We hebben iets minder dan 20 dollar uitgegeven, maar we krijgen niet gelijk het wisselgeld. Nadat we hier om vragen, blijkt dat we het bonnetje van onze voorganger hadden gekregen. Uiteindelijk ontvangen we ons wisselgeld en kunnen we weer op weg.

Onze weg vervolgt naar Kingman waar we gaan overnachten. Deze weg is ongeveer 215 mijl en gaan we drie uur over doen. De weg is niet zoals in Nederland. We komen veel gaten tegen en slecht wegdek, maar dat mag de pret niet drukken. De weg voert verder langs bergen, bergen, bergen en nog eens bergen. Of zoals Sipke het noemt: heuveltjes. We komen maar een paar dorpjes tegen en voor de rest is het helemaal verlaten. Gelukkig hebben we getankt, want benzinestations zijn schaars hier. Wanneer je er 1 tegenkomt op deze weg is de volgende pas weer over 90 km of meer.

Gelukkig zie ik wel een aantal leuke borden op de weg die ik in de 3 uur probeer te fotograferen. (Ik ben hier niet zo goed in dus ik heb ook wel de hele rit nodig : ) )

Na 1,5 uur komen we een rest area tegen, waar we besluiten even te stoppen. Dit is toch wel een mooie plek met waterkraantjes en toiletten. Naast ons staat een moeder en dochter met pech. Hiermee raken we aan de praat. Zij blijken uit Kingman te komen en geven ons gelijk een eetadres voor in Kingman.

Nadat we onze weg vervolgen duurt het nog 1,5 uur voor we in Kingman aankomen. Dit is een dorpje aan de route 66 vol met motels. Wij vinden ons motel snel en gaan de sleutel halen. Dit is ook echt zo’n motel als je in de film ziet. De deur gaat vanavond ook goed op slot, want je weet maar nooit. (Ja we kijken teveel CSI) We hebben ook een zwembad voor de deur, maar hier zullen we niet in gaan zwemmen. Dit is echt zo’n zwembadje aan de weg. Het lijkt verder niet vies, maar dit vinden we maar niets.

Om half 7 rijden we naar Rednecks om te gaan eten. Hier kunnen we een lekkere salade met vlees nemen. Dit smaakt ook wel weer eens goed na alle sandwiches die we hebben gegeten. Tevens zien we het oude Kingman. Dit is een echt dorp waar je makkelijk kunt rijden.

Ons motel staat in het nieuwe gedeelte van Kingman. Hier vind je bijna alleen maar motels, aangezien de meets mensen Kingman gebruiken als tussenstop.

Na het eten rijden we nog even naar de K mart om een koelboxje te kopen en wat te drinken.

Vanavond op tijd naar bed en morgen weer vroeg op pad om naar de Grand Canyon te rijden.